Τούτες τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές υπάρχει ήδη μια ελπιδοφόρα ανταπόκριση και συμμετοχή, ικανοποιητική θα μπορούσα να πω, πολιτών στην πορεία προς το 1o Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς.Πολιτών που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον αξιακό πυρήνα των ανανεωτικών ιδεών του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, του αριστερού ευρωπαϊσμού, του νέου αριστερού μεταρρυθμισμού και του οικολογικού πολιτισμού.Μέσα από μια βασανιστική-αγωνιστική εμπειρία όλων μας, στα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς και όχι μόνο σε όλη τη φάση της μεταπολίτευσης, υποστηρίζουμε το αξίωμα ότι ζητήματα λειτουργίας του κόμματος και της οργάνωσης του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια καθαρά εσωκομματική στεγανή υπόθεση.
Τουναντίον, διαφανέστατα ο τρόπος που δομούμε το νέο μας εγχείρημα, φιλοδοξούμε να αντικατοπτρίζει τον τρόπο που επιθυμούμε να οργανωθεί η κοινωνία, αποφεύγοντας έτσι την περιχαράκωση ενός κλειστού πολιτικού κλαμπ.
Φιλοδοξούμε η δική μας αριστερή – δημοκρατική – πολιτική να είναι ευανάγνωστη, αναγνωρίσιμη αλλά και ελκτική σε πολίτες που θέλουν να επιστρέψουν στα κοινά.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία που όλοι βιώνουμε, της πολύπλευρης κρίσης, του χρέους, των οικονομικών, δημοκρατικών και κοινωνικών ελλειμμάτων, κατανοούμε και την κρίση αντιπροσώπευσης και εμπιστοσύνης του πολιτικού – δικομματικού συστήματος. Πολιτικό Σύστημα που ενοχοποιείται και όχι αδίκως για αυτή την κατάσταση.
Μερίδιο σημαντικής ευθύνης πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ έχουν και τα κόμματα της αριστεράς που ανέχθηκαν και αντικειμενικά σιγοντάρισαν την υπερτροφία αυτού του κομματικοκρατικίστικού συστήματος, που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας.
Η προσπάθεια μας για μια δημοκρατική αριστερή διέξοδο από την κρίση – με όρθια την κοινωνία – με προτάσεις ευθύνης και συμβολής όπως σχετικά πρόσφατα παρουσίασε ο σ. Φώτης Κουβέλης με τις 28 προτάσεις για την οικονομία και την κοινωνία, θα κριθούν και από την δική μας παρέμβαση. Και ατομικά, και ως κόμμα ελεύθερων, αριστερών πολιτών που αυτοοργανώνονται και οργανώνουν την κοινωνία των πολιτών στα 3 επίκαιρα μέτωπα που αναφέρουν οι θέσεις για το 1ο συνέδριο.
1ο Στο μέτωπο της αποφυγής της χρεοκοπίας και την κατάρρευση της οικονομίας,
2ο στην ανατροπή της άδικης και μονομερούς αντιλαϊκής πολιτικής, και
3ο στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας με όλες τις δημιουργικές πολιτικές δυνάμεις για εργασία – εισόδημα – απασχόληση – ανταγωνιστικότητα – προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής.
Προϋπόθεση των προϋποθέσεων όμως για αυτόν τον «πόλεμο θέσεων» και ουσιαστικών παρεμβάσεων και αγώνων που πρέπει να διεξάγουμε ως νέοι και ελπιδοφόροι φορείς της σύγχρονης Αριστεράς, που θέλει να παραμείνει και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, είναι να «ανακαλύψουμε τον άνθρωπο». Την πολιτική εκείνη που στοχεύει στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, την εξάλειψη των ανισοτήτων.
Ένα ανθρωποκεντρικό – δημοκρατικό αριστερό κόμμα ενεργών πολιτών που είναι ενταγμένο και στην «κοινωνία των δικτύων», χωρίς να υποκαθιστά την αναντικατάστατη φυσική πολιτική παρουσία με τον άνθρωπο της συνοικίας και τα προβλήματα του, τον συνάδελφο στη δουλειά, τον νέο και τη νέα του internet-cafeé, τον μετανάστη της γειτονιάς, τον άνεργο, για τον προσανατολισμό τους στους αγώνες, για την έξοδο από την κρίση. Προβληματίζει η διαπίστωση ενός ξένου πολιτικού αναλυτή και μπλόκερ «πως σε πολλές περιπτώσεις η εικονική διαμαρτυρία καθιστά την πραγματική διαμαρτυρία πιο αδύνατη και λιγότερο ισχυρή» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 20/3/2011 σ. 28).
Ως μοντέρνα Αριστερά που θέλουμε να μεταποιήσουμε τη διαμαρτυρία σε πρόταση, θέλουμε ταυτόχρονα αυτή η σύγχρονη μορφή της κοινωνίας των πολιτών- το Διαδίκτυο να συμπληρώνει την οργανωμένη δράση και παρουσία.
Ως ενός ακόμα συστατικού στοιχείου μιας αριστεράς που διαρκώς ανανεώνεται για να υπερασπιστεί τους αδύνατους, να τους δώσει βήμα και ελπίδα.
Οι θέσεις και οι προτεινόμενες καταστατικές αρχές είναι μια δημιουργική βάση για επέκταση και συζήτηση. Υπάρχει όμως ένα αδύνατο σημείο ως ένα βαθμό στη λογική τους, ένα σημείο που πρέπει να προσέξουμε.
Είναι πως και η ανανεωτική κουλτούρα (κουλτούρα που την έχουν διαμορφώσει τα κοινωνικά διδάγματα) έχει μείνει στην άποψη ότι υπάρχει σήμερα μια κρίση εκπροσώπησης ως περιγραφή. Άρα κατ’ επέκταση το μόνο που χρειάζεται είναι ο «εκσυγχρονισμός» του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων. Έστω ο «ανατρεπτικός» εκσυγχρονισμός.
Ο «επαναπροσδιορισμός» που λέμε και οι ανακατατάξεις του πολιτικού σκηνικού για να ξεπεραστεί η πολιτική κρίση. Και έτσι πάλι μετά την προσωρινή δυσλειτουργία θα εξασφαλιστεί κανονικά η κοινωνική αντιπροσώπευση και θα επιστρέψει η πολιτική στους πολίτες και οι πολίτες στην πολιτική.
Να τολμήσουμε να δούμε και να συζητήσουμε και πέρα από το Συνέδριο ορισμένες άλλες πιθανές εξελίξεις, στα πλαίσια παραγωγής θεωρίας και νέας πολιτικής.
Δηλαδή καταρχήν το γεγονός ότι και τα κόμματα της Αριστεράς δυσκολεύονται να εκπροσωπήσουν πειστικά τις κοινωνικές δυνάμεις που αναφέρονται. Όχι μόνο γιατί τα ίδια έχουν αδυναμίες και αγκυλώσεις π.χ. δογματικές το ΚΚΕ, λαϊκίστικες – νεοαριστερίστικες ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί αυτές καθεαυτές οι κοινωνικές δυνάμεις μέσα στην ατομικιστική – μοριοποίηση που ζουν, να μην είναι πλέον αντιπροσωπεύσιμες πολιτικά με τον τρόπο που φαντάζεται ως τώρα η Αριστερά.
Ακόμη και εμείς ως αριστεροί, ανανεωτικοί, δημοκρατικοί –και δεν είναι έπαρση αλλά πεποίθηση πως αποτελούμε το πιο προωθημένο και τολμηρό τμήμα της Ελληνικής Αριστεράς – δεν έχουμε πιάσει, δεν έχουμε συλλάβει τον κίνδυνο που υπογράμμισε ο Γκράμσι όταν έλεγε ότι ένα κόμμα μπορεί να συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι εκείνο που δεν είναι πια, είναι όντως στο εξής ένα κόμμα που στέκεται στον αέρα.
Όταν δεν μπορεί να διακρίνει εκείνες τις διεργασίες που μετατρέπουν ένα κόμμα σε «κόμμα στελεχών» π.χ. στις καταστατικές αρχές για τις αιρετές θέσεις και τα δημόσια αξιώματα αναφέρεται πως η διατήρηση 2 αιρετών θέσεων (εθνικό κοινοβούλιο, Ευρωβουλή, Αυτοδιοίκηση), επιτρέπεται μόνο με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ή όπως αυτή θα ονομάζεται…
Εδώ αυτή η χαραμάδα κινδύνου υπάρχει. Ο «κοινός νους» του μέλους ή του φίλου που εμπνέεται από τις αξίες του Δημοκρατικού – Σοσιαλισμού που έχει διαδρομή και ιστορία και που τα κίνητρά ένταξής του είναι αμιγώς πολιτικό – ιδεολογικά, απορρίπτει κάθε λογική έστω διαλλακτικής απόφασης της όποιας Κεντρικής Επιτροπής…
Ας προσέξουμε λοιπόν τώρα που βάζουμε αυτά τα θεμέλια – αυτούς τους κώδικες στη νέα μας συλλογικότητα.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να αναδείξουμε είναι η αξία της λαϊκότητας. Ένα άλλο αδύνατο σημείο προηγούμενων προσπαθειών της ανανεωτικής Αριστεράς. Η λαϊκότητα ως τέχνη της έκφρασης των δημόσιων και λαϊκών συμφερόντων και όχι βέβαια ως λαϊκισμός.
Προχθές μόλις διαβάσαμε πως περισσότερες από 200.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν μέσα σε ένα χρόνο, προκαλώντας την μεγαλύτερη «εργατική Καταστροφή» μεταπολιτευτικά, σε σημείο που ακόμα και οι στατιστικές δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα ανθρώπινα δράματα, την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση ολόκληρων οικογενειών.
Μιλώντας λοιπόν στις θέσεις για την επανατοποθέτηση της εργασίας στο κέντρο της πολιτικής πρακτικής, θα πρέπει να κάνουμε «λιανές» και κατανοητές σε όλον αυτόν τον κόσμο που πλήττεται, τον κόσμο της εργασίας αλλά και του πολιτισμού, τις προτάσεις μας. Με όρους συμμετοχής και ευθύνης για την επανάκαμψη του εργατικού συνδικαλισμού.
Επανάκαμψη που θα έρχεται σε διαρκή αντίθεση με διασπαστικές παραταξιοποιήσεις, εργατοπατερικές αμαρτίες και πρακτικές.
Η συγκρότηση μιας νέας, ενωτικής, αυτόνομης, εργατικής, συνδικαλιστικής συλλογικότητας που θα διακρίνεται για το αντισυντεχνιακό πνεύμα της και που θα προσανατολίζεται το εργατικό κίνημα σε ώριμα αιτήματα οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού οφείλει να απασχολήσει το Συνέδριο μας.
Και βέβαια, έχει σημασία αυτό, σ’ αυτήν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, να αναδεικνύονται νέα πρόσωπα, λαϊκά στελέχη που πραγματώνουν αυτόν τον προσανατολισμό, γιατί βιώνουν στην παραγωγή. Που από την ορθογραφία τους ως τις δημόσιες παρεμβάσεις τους σε θεσμούς και ΜΜΕ, θα αποπνέουν σεμνότητα αγωνιστική και όχι ιδιότυπους ελιτισμούς και ματαιοδοξίες της αναγνωρισιμότητας. Η στροφή στον κόσμο της εργασίας, αλλά ως κατεύθυνση με όρους σύγχρονων προτάσεων, με όρους λαϊκότητας και συμμετοχής, θα επιτρέψουν στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ το μερίδιο της εκπροσώπησης που θα της αναλογεί.
Ως κόμματος όχι μόνο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και κόμματος με μαζική παρουσία και δικτύωση στους ανθρώπους της παραγωγής και της δημιουργίας. Κόμματος που διεκδικεί το πολιτικό – ηθικό έρεισμα, την αισθητική στην πολιτική, την αλλαγή των συσχετισμών, την πολιτική - ιδεολογική ηγεμονία στην υλοποίηση της εναλλακτικής – προγραμματικής, μεταρρυθμιστικής πρότασης για αλλαγές προοδευτικές στην πορεία της χώρας, στο κράτος, στην οικονομία και την δημοκρατική ευρωπαϊκή προοπτική.
Νίκος Δαγγουρας
Ιδρυτικό Μέλος ΔΗΜ.ΑΡ. Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου