Ορισμένα από τα άπλυτα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ στη φόρα.

Η Δημοκρατική Αριστερά πορεύεται προς το 1^ο ιδρυτικό της Συνέδριο, στη πορεία αυτή η ΔΗΜΑΡ Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας ανοίγει τον προσυνεδριακό διάλογο με αναρτήσεις κειμένων πάνω στα σύγχρονα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Η άλλη ματιά στα πράγματα που αναμένει η κοινωνία πρέπει να βρει διέξοδο. Η αρχή γίνεται με κείμενο του Φιλαδελφειώτη καθηγητή φυσικής Λεωνίδα Καστανά πάνω σε ζητήματα παιδείας και κυρίως συνδικαλιστικές πρακτικές και συμπεριφορές εκπαιδευτικών με αφορμή πρόσφατη απεργία.

Γράφει λοιπόν:

 

Δάσκαλοι και καθηγητές απεργούν 2 ημέρες, 22 και 23 Φλεβάρη, προφανώς έχουν τους λόγους τους. Η ολομέτωπη και βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης κατά των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αλλά και της δωρεάν και δημόσιας παιδείας, τους έχει και δικαίως αναστατώσει. Τους βλέπω κάθε πρωί ξάγρυπνους να αναρωτιούνται πως θα τη βγάλουν, πως θα θρέψουν τα παιδιά τους, αλλά και πως θα μορφωθούν δημοκρατικά τα παιδιά όλου του κόσμου.Καθημερινά χάνουν κιλά, από τα άγχη. Ας δούμε μέρος της ανακοίνωσης της ΟΛΜΕ, ενός συνδικάτου με πολλούς και δίκαιους αγώνες στο ενεργητικό του.

 

Επιθυμεί καθηγητές με αυξημένο ωράριο, χωρίς αρμοδιότητες (πέραν βεβαίως της μετατροπής τους σε γραφιάδες), με περιορισμούς στο δικαίωμα της μετάθεσης, κακοπληρωμένους και χωρίς επιμόρφωση. Καθηγητές ευάλωτους στο ιδιαίτερο, αναγκασμένους να πληρώσουν βασικές ιατρικές εξετάσεις και υποχρεωμένους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για μια σύνταξη που θα ταιριάζει σε εξαθλιωμένους. Εκεί άλλωστε οδηγούν η χρόνια καταλήστευση των ασφαλιστικών μας ταμείων και το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο, που θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το δικαίωμά μας να ζούμε αξιοπρεπώς.
Αν ένα τέτοιο σχολείο ονειρεύεται η κυβέρνηση, χωρίς επιπλέον δημόσια χρηματοδότηση και με ελαστικές σχέσεις εργασίας, τότε είναι δεδομένο ότι προετοιμάζει τους αυριανούς πολίτες για έναν εφιάλτη. Οι ισχυροί χρειάζονται νέους χωρίς όνειρα και δικαιώματα για μια αξιοπρεπή ζωή.Σ’ αυτόν τον ολισθηρό μονόδρομο δεν μπορούμε παρά να αντιτάξουμε το δικό μας μεγάλο «ΌΧΙ».

 

 Ας δούμε τις αιτίες της δίκαιης διήμερης απεργίας:

1. Οι καθηγητές εργάζονται τυπικά 9 μήνες το χρόνιο ( 1 μήνα διακοπές Χριστούγεννα και Πάσχα, και Ιούλιο, Αύγουστο). Ουσιαστικά σχεδόν 8 μήνες διότι 1-12 Σεπτέμβρη και 20-30 Ιούνη πάνε στο σχολείο για γραφειοκρατικές δουλειές 1-2 ωρών τη μέρα, ή δεν πάνε και καθόλου. Αυτή η εμφανής μείωση χρόνου εργασίας είναι αναγκαία και τεκμηριωμένη επιστημονικά, διότι οι δάσκαλοι επιτελούν λειτούργημα και όχι εργασία. Ανεβαίνουν σκάλες, φωνάζουν να ησυχάσουν τους μαθητές, γράφουν με την ρυπογόνο κιμωλία, κάνουν πνευματική εργασία και διορθώνουν γραπτά για τα οποία δεν πληρώνονται extra, παρά μόνο στις πανελλαδικές. 

 

Είναι πολύ υπεύθυνη δε η δουλειά τους, αφού αν κάτι τους ξεφύγει, οι μαθητές αναγκάζονται να τρέχουν στην παραπαιδεία όπου κινδυνεύουν να μάθουν λάθος πράγματα από άπειρους και μη πιστοποιημένους φροντιστές. Τα τελευταία 10 χρόνια ο χρόνος εργασίας τους έχει μειωθεί κατά 1 εβδομάδα έως 1 μήνα λόγω των καταλήψεων των μαθητών, τις οποίες βέβαια όπως και κάθε δημοκρατικός πολίτης υποστηρίζουν με ενθουσιαμό.

 

2. Οι καθηγητές εργάζονται 16-21 ώρες την εβδομάδα, ώρες διδακτικές δηλαδή 50 ή 45min. Αν έχουν πλήρες ωράριο βέβαια, γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν, ή δεν έχουν και καθόλου ωράριο και συνεπώς έχουν μια ελαστική, πολύ ελαστική, σχέση εργασίας που τους δημιουργεί όπως και να το κάνουμε πρόβλημα, ψυχολογικό. Αισθάνονται άχρηστοι, ενώ αμείβονται κανονικά με υπαιτιότητα της υπηρεσίας. Είναι απαράδεκτο ένας εφημερεύων γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο να εργάζεται έως και 20 ώρες την ημέρα και ένας καθηγητής έως 20 ώρες την εβδομάδα με τα ίδια περίπου λεφτά. 

 

Η μείωση του ωραρίου ήταν αποτέλεσμα των μαζικών διορισμών μόνιμων και αναπληρωτών που αύξανε την προσφορά εργαζομένων, ενώ οι μαθητές μειώνονταν δραματικά. Σήμερα με την επιχειρούμενη μείωση των διορισμών υπάρχει κίνδυνος να δουλεύουν περισσότεροι το νόμιμο ωράριο, ή ακόμα το ωράριο να αυξηθεί σε 20-25 ώρες εβδομαδιαίως. Αυτό είναι από μόνο του αιτία πολέμου. Δεν πέθαναν τσάμπα τόσοι αγωνιστές την 1^η Μάη για το 8ωρο (την εβδομάδα, όχι τη μέρα βεβαίως).

 

3. Οι καθηγητές αμείβονται από 1200€ έως 1600€ μηνιαίως. Πρόκειται προφανώς για μισθούς πείνας, μετά και τις περικοπές των δώρων και των επιδομάτων. Όταν σήμερα ένας 30αρης απόφοιτος πανεπιστημίου, με δύο μεταπτυχιακά και προϋπηρεσία, αμείβεται με 700€, είναι δυνατό ένας απόφοιτος δευτεροβάθμιας (ΔΕ) ή τεχνικής εκπαίδευσης( ΤΕ, δηλαδή τεχνικού λυκείου) που εργάζεται ως «καθηγητής» στη ΜΕ να παίρνει μόνο 1500€; Απαράδεκτο.

 

4. Μεγάλη η υπευθυνότητα της  κυβέρνησης που τους έχει καταντήσει ευάλωτους στο ιδιαίτερο, τους έχει εθίσει δηλαδή σε μια παράλληλη πρόσθετη εργασία. Με 10 ώρες την εβδομάδα ιδιαίτερο, ο καθηγητής βγάζει άλλο ένα μισθό, αφορολόγητο, πράγμα απαράδεκτο, γιατί γίνεται σύγχρονος μισθωτός σκλάβος  αφού δουλεύει και απόγευμα, την ώρα που θάπρεπε να φροντίζει τα παιδιά του ή τη σιλουέτα του. Αν όμως η κυβέρνηση του είχε εξασφαλίσει ένα μισθό γύρω στα 3000€ καθαρά θα τον είχε απαλλάξει από αυτό το σκληρό ναρκωτικό που του τρώει τα σωθικά.

 

5. Ο εθισμός είναι κυρίως κοινωνικός και αυτό φαίνεται και από το εξής γεγονός. Οι πολύτεκνοι ως γνωστό διορίζονται αμέσως και εκτός σειράς στο δημόσιο. Όσοι έχουν πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ζητούν όλοι, μα όλοι, να διοριστούν στο υπουργείο Παιδείας και μάλιστα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και φυσικά σε σχολείο που να απέχει έως και 500m από το σπίτι τους. Και το πετυχαίνουν, όλοι γιατί η πατρίδα έχει ανάγκη τα παιδιά τους. Δηλαδή ο εθισμός είναι τόσο εξαπλωμένος που όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας έρχονται οικειοθελώς και τρέχοντας σε ένα χώρο εργασίας, ο οποίος τους εγγυάται μια αναξιοπρεπή και κακοπληρωμένη δουλειά.

 

6. Συνεδριάσεις, κοπές πίτας, ενημερώσεις από υπουργείο, ενημερώσεις  από συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και από κόμματα και παρατάξεις, παράδοση ελέγχων και ενημέρωση σε γονείς γίνονται εν ώρα εργασίας, πράγμα απαράδεκτο, διότι κάποιες από αυτές είναι «υποχρεωτικές» και αναγκάζουν συναδέλφους που θα είχαν ήδη πάει σπίτι τους να ανατρέπουν το πρόγραμμα της ζωής τους και να κάθονται 1 και 2 ώρες παραπάνω στο χώρο εργασίας τους, γύρω στις 10 φορές το χρόνο. Η ανατροπή αυτή προκαλεί συχνά ψυχικές διαταραχές και πρόσθετα έξοδα σε ψυχιάτρους, που δεν τα καλύπτει το ταμείο.

 

7. Μετεκπαιδεύσεις και επιμορφώσεις δεν γίνονται δυστυχώς, αλλά και όποτε γίνονται είναι και αυτές μέσα στο ωράριο, πράγμα επίσης απαράδεκτο, διότι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο χώρο του σεμιναρίου με δικό τους μέσο και ενδεχομένως να καταναλώσουν περισσότερη βενζίνα.

 

8. Αν λόγω ελλείψεως παιδιών, δεν συμπληρώνουν το νόμιμο ωράριο τότε πρέπει το σχολείο να σπάσει τα τμήματα στα δύο, φυσικά για εκπαιδευτικούς λόγους, για να μην αναγκαστεί ο συνάδελφος να συμπληρώσει το ωράριο σε άλλο σχολείο. Αν αυτό δεν είναι δυνατό πρέπει ο διευθυντής να του βρει μια δουλειά να κάνει, όπως υπεύθυνος μιας βιβλιοθήκης, που δεν υπάρχει. Βασικό αίτημα είναι να μην αναγκάζονται να συμπληρώνουν ωράριο σε άλλο σχολείο, γιατί είναι βάρβαρο και τους ταπεινώνει ως εργαζόμενους και πολίτες. Τους στέλνει να δουλέψουν σ’ ένα άγνωστο και ανοίκειο χώρο με τα γνωστά αποτελέσματα στην ψυχολογία τους.

 

9. Η εξωδιδακτική απασχόληση είναι μια άλλη επώδυνη και βάρβαρη εργασία για τον καθηγητή του σχολείου. Οι περισσότεροι απασχολούνται και ως υπεύθυνοι τμήματος, δηλαδή καταγράφουν τις απουσίες των μαθητών ενός τμήματος και ενημερώνουν τις καρτέλες με τις βαθμολογίες, πράγμα που τους απασχολεί στα κενά τους περίπου 1-2 ώρες την εβδομάδα. Είναι σαφές ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει βάλει χέρι και στον καφέ τους. Σήμερα με την μηχανοργάνωση, όλα αυτά θα έπρεπε να περνιούνται μόνο σε υπολογιστές και μάλιστα από υπάλληλο - γραμματέα που θα έπρεπε να προσληφθεί γι’ αυτό το λόγο.

 

10. Η υπόθεση των μεταθέσεων και των αποσπάσεων είναι ακόμα μια αιτία αντίστασης και ανυπακοής. Ο καθηγητής του σχολείου με ελάχιστα δικαιολογητικά και χωρίς σοβαρούς λόγους μπορούσε μέχρι σήμερα να αποσπάται οπουδήποτε ανά την Ελλάδα και χωρίς κανένα μέσο. Με μέσο μπορούσε να κάνει θαύματα, όπως να αφήνει νησιωτικές και δυσπρόσιτες περιοχές χωρίς δασκάλους, πράγμα που βοηθούσε τους μαθητές των περιοχών αυτών να αποφεύγουν το στρες του σχολείου. 

 

Αλλά και η μετάθεση ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση λόγω της πληθώρας των θέσεων που υπήρχαν κάθε χρόνο σε ένα χώρο με πραγματικά ελαστικές σχέσεις εργασίας ως προς τις υποχρεώσεις των εργαζομένων. Με τις συγχωνεύσεις σχολείων που επιχειρούνται μειώνονται οι οργανικές θέσεις και φαίνεται ότι θα δυσκολεύσει η απόσπαση. Αυτό θα αυξήσει τα τρεξίματα προς τους συνδικαλιστές για ανάλογες εξυπηρετήσεις πράγμα απαράδεκτο, διότι έτσι αυτοί θα αμελούν τα επαναστατικά τους καθήκοντα.

 

11. Το ανοργάνωτο κράτος με ευθύνη της κυβέρνησης και της αστικής τάξης έχει ρίξει τη δουλειά του καθηγητή σε πλήρη ανυποληψία. Μπορεί να διδάσκει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει, να τρέχει ή να καθυστερεί, να εμβαθύνει ή να ξεπετάει στα γρήγορα, κεφάλαια και εδάφια της διδακτέας ύλης, κατά το δοκούν. Αυτό τον καταρρακώνει ψυχολογικά, γιατί στρέφει τους μαθητές στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα και επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. 

 

Μάλιστα η επικείμενη αυτοαξιολόγηση θέλει να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη δουλειά του γιατί θα τον υποβάλλει στην βάρβαρη και αντιδημοκρατική διαδικασία του αυτοελέγχου και ως γνωστό δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης στον άνθρωπο από την  ίδια του τη συνείδηση.

Οι λόγοι αυτοί και μόνο είναι νομίζουμε ικανοί όχι για δύο, αλλά για πολλές μέρες απεργίας μέχρι την πλήρη δικαίωση των αγώνων.